Αυτή είναι η σημερινή, μαύρη εικόνα του. Κάηκε ολοσχερώς , από φωτιά που ξεσπασε απο άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους, λίγο μετά τις 10.00 χθες βραδυ.
Έμειναν οι εξωτερικοι τοίχοι οι οποίοι κι αυτοί είναι επικίνδυνοι να πέσουν λόγω της υπερβολικής θερμοκρασίας που υπέστη το κτίριο.
Η άμεση επέμβαση της Π. Υ. Κιάτου, με 6 Πυροσβεστικά οχήματα και δύο ακόμα του Κυλληνιου Αδωνι και του Δήμου, είχε αποτέλεσμα, μετά από προσπάθεια δυο ωρών,να σβησει η τεράστια φωτιά, χωρίς να κινδυνεψουν τα διπλανά κτίρια.
Ολοι εμείς που θυμόμαστε αυτό το εμβληματικό κτίριο, ως σημείο αναφοράς, που περάσαμε ώρες αναμονής να πάμε με το λεωφορείο της κάθε γραμμής, είτε στα χωριά μας ως μαθητές, είτε στις μεγαλύτερες πόλεις, όπως Αθήνα και αλλού, λυπούμαστε πάρα πολύ για την κατάληξη του . Αλλά και οι πιο παλαιοί από μας, έχουν να θυμούνται στις πίσω αίθουσες, όμορφες στιγμές παλιού καφενείου, διοργανώσεις εκδηλώσεων, χορών κλπ, τότε που δεν υπήρχαν άλλοι χώροι ευρύχωροι. Μιας άλλης εποχής κτίριο που σήμερα έμεινε ένα κουφάρι μαυρισμένο, παίρνοντας μαζί του όλες τις αναμνήσεις εργαζομένων σε αυτό αλλά και γενικότερα.
Πολλοί θα πουν ότι ήταν τα τελευταία χρόνια, έρημο και αναξιοποίητο, διότι τα γραφεία του ΚΤΕΛ έχουν μετακομίσει σε άλλο χώρο απέναντι του, όμως αυτό το τέλος ήταν άσχημο. Ας ελπίσουμε ότι τώρα πια, έστω μετά από αυτή τη καταστροφή, ο χώρος εκεί θα αξιοποιηθεί κατάλληλα και δε θα δούμε να ξεφυτρωνει σε αυτή την περίοπτη θέση, κάποιο τσιμεντένιο τεράστιο κλουβί και εννοώ πολυκατοικία, όπως δεσπόζουν τόσες ακομψες σε όλο το μήκος της παραλιακής της πόλης και έχουν καταστρέψει όλη την ομορφιά του παραλιακού Ξυλόκαστρου.

Ρεπορτάζ : Μαίρη Νικολοπούλου