100 χρόνια μακρυά απ τις πατρίδες μας. Τα εγκαίνια όμως του γηπέδου ενός από τους κορυφαίους προσφυγικούς συλλόγους, στάθηκε η αφορμή για να βροντοφωνάξει δυνατά κάθε πρόσφυγας ότι είμαστε εδώ, αλλά ο νους και η καρδιά μας είναι εκεί, στα σπίτια και στη γη που υποχρεωθήκαμε να αφήσουμε και να ξεριζωθούμε, ματωμένοι και σφαγμένοι. Στις πατρίδες που μας στέρησαν, αλλά που κάθε κύτταρο μας είναι γεμάτο απ αυτές, φορτωμένο με νανουρίσματα, με γεύσεις, με μυρουδιές, με τραγούδια, με χορούς, με ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ.
Η Μικρασιατική Στέγη Κορίνθου έδωσε κι αυτή το παρών σε αυτή την κραυγή και με μέλη της και το λάβαρο της φώναξε κι αυτή, δεν θα λησμονήσω τίποτε γιατί πολύ απλά όλη αυτή η μνήμη κυλά μέσα μας.