​Εκλογική χρονιά αυτή που μόλις μας συστήθηκε. Εθνικές, περιφερειακές και τοπικές εκλογές θα κεντρίζουν το ενδιαφέρον μας για αρκετούς μήνες με μόνη εξαίρεση τα «μπάνια του λαού», αν και γι’ αυτό δε βάζω την υπογραφή μου. Πάμε πάλι για εκλογές λοιπόν και δυστυχώς, οι «πρωταγωνιστές» τους επιχειρούν να τις στήσουν στην ίδια κουραστική και κυρίως εσφαλμένη βάση. Αυτές τις εκλογές ποιος θα τις χάσει;

​Σαν λαός έχουμε αναγάγει την αρνητική ψήφο σε επίσημη πολιτική θέση-άποψη. Η συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων (βουλευτών, περιφερειακών και δημοτικών αρχόντων και συμβούλων) εστιάζει πάντα στο γιατί ΔΕΝ πρέπει να εκλεγεί ο αντίπαλος. Ακούμε καταγγελίες για καθυστερήσεις, για λάθος πολιτικές, για αναλγησία, για «σκάνδαλα» (αγαπημένη λέξη δε λέω, και πιασάρικη, αλλά μήπως παράγουμε περισσότερα πυροτεχνήματα απ’ όσα μπορούμε να αντέξουμε;) και καταλήγουμε πάντα στο ίδιο ρεφρέν «Δεν πρέπει να ξαναβγεί αυτός!». Και αν υποθέσουμε ότι κάποιοι υποψήφιοι λόγω ένδειας επιχειρημάτων ή προτάσεων δεν έχουν άλλη επιλογή, οι πολίτες δεν έχουν δικαιολογία.

​Μπορώ να δεχτώ ότι η πραγματικότητα που ζούμε από το 2010 κι εντεύθεν δεν αποτελεί το ιδανικό σκηνικό για να είναι ή να παραμείνει κάποιος αισιόδοξος. Απανωτές χρεοκοπίες, μνημόνια (αχρείαστα ή μη είναι άλλη συζήτηση), απώλεια περιουσίας, δραστική μείωση αγοραστικής δύναμης, κρίσεις (ενεργειακές, πολιτικές, υγειονομικές) και ο κατάλογος είναι δυστυχώς μακρύς. Πώς όμως αναμένουμε να βελτιωθεί η κατάσταση όταν εμείς οι ίδιοι την έχουμε αποδεχτεί και δε θεωρούμε ότι μπορεί να βελτιωθεί, παρά μόνο να γίνει «λιγότερο κακή»;

​Η εκάστοτε εξουσία (τοπική, περιφερειακή ή κεντρική) ξεκινάει πάντα με το ίδιο σλόγκαν «Παραλάβαμε καμένη γη», ενώ η αντιπολίτευση έχει πιο εύκολο έργο. Γνωρίζει τόσο τις λύσεις σε όλα τα προβλήματα, όσο και τον ευκολότερο και γρηγορότερο τρόπο για να τις υλοποιήσει! Κρίμα που στην Ελλάδα δεν κυβερνά η αντιπολίτευση. Θα μας ζήλευαν οι Ελβετοί!Είναι όμως αξιοσημείωτο το πόσο έχει αλλάξει η οπτική των ανθρώπων που ασχολούνται με την πολιτική και οι εκπτώσεις που αυτοί δέχονται να κάνουν. Παλαιότερα θεωρούσαν συμβιβασμό όταν αντί για καθόλου καρβέλι, μπορούσαν να προσφέρουν μισό καρβέλι. Πλέον πανηγυρίζουν γιατί αντί για ένα καρβέλι, μπορούν να προσφέρουν μισό.

​Ας ελπίσουμε ότι η χθεσινή ημέρα θα φωτίσει όλους τους ανθρώπους και θα αλλάξει το τσιπάκι μας βοηθώντας μας να κάνουμε το απλό. Να εστιάσουμε στα θετικά του εκάστοτε υποψηφίου και να ψηφίσουμε για μία φορά (ή βέλτιστα για τέσσερις συνεχείς) τον υποψήφιο που θεωρούμε ότι αξίζει να κερδίσει τις εκλογές. Κι όχι απλά τον «αντίπαλο αυτού που θέλουμε να χάσει τις εκλογές»…

Κωνσταντίνος Δουβής

Οικονομολόγος