“Που πας παιδί μου ξυπόλητος στα αγκάθια;”

“Που πας παιδί μου ξυπόλητος στα αγκάθια;”

Γράφει: Ο Δημήτρης Βασιλείου

Κάθε μέρα, από τη στιγμή που ανακοίνωσα την υποψηφιότητα μου για το Δήμο Λουτρακίου-Περαχώρας-Αγίων Θεοδώρων, κάνω στον εαυτόν μου τις ερωτήσεις που ακολουθούν.
1. Έχεις άραγε γύρω σου τα μικρά και κλειστά συστηματάκια τοπικής εξουσίας που βγάζουν δημάρχους και αν δεν τους γίνουν τα χατίρια, φεύγουν, λακίζουν, πάνε στον επόμενο;
2. Έχεις τους μπαρουτοκαπνισμένους κομματάρχες, για να σε περάσουν στην τοπική κοινωνία όπως μόνο εκείνοι ξέρουν;
3. Έχεις μαζί σου τα μικροσυμφέροντα που 50 χρόνια τώρα κρατούν δέσμια όλη την περιοχή;
4. Τι πάει να πει ότι έχεις αγάπη για τον τόπο σου, έχεις γνώση και μεράκι να βοηθήσεις τους συμπατριώτες σου;
5. Τι θα πει, ότι πρέπει να αλλάξει αυτός ο προικισμένος από τον Θεό, Δήμος;
6. Ρώτησες τον κάθε λογής βολεμένο αν θέλει να αλλάξει. Να χάσει αυτά που σήμερα νομίζει ότι έχει. Αυτά που έχει σε βάρος των πολλών, που βλέπουν την περιοχή τους να μένει όλο και πιο πίσω;
7. Έχεις λες νέους ανθρώπους που πρώτη φορά θέλουν να βοηθήσουν για να αλλάξει η πόλη, το χωριό τους, να αλλάξει η ζωή τους. Σωστά, αλλά ποιός γύρω σου δίνει αξία στους νέους, τους άφθαρτους, τους σωστούς επιστήμονες και επαγγελματίες;
8. Ειδικότερα, ποιος δίνει σημασία στους άνεργους. Σε αυτούς που βλέπουν κάθε μέρα ότι η κάθε, κατά καιρούς, δημοτική εξουσία τους έχει μόνιμα στην ανεργία; Δεν θέλουν όλοι απαραιτήτως δουλειά στο Δήμο, όλοι όμως δεν πρέπει να απασχοληθούν κάπου, οπουδήποτε είναι δυνατόν, προκειμένου να ζήσουν;
9. Δεν βλέπεις ότι οι πολλοί προσκυνούν τους φθαρμένους, πλην έμπειρους και δοκιμασμένους;
10. Έχεις κάνει καμία “ζημιά” στον δήμο για να σε έχουν σε πολιτική υπόληψη; διώκεσαι για τίποτα; σε κατηγορούν ως ανίκανο;
Πού πας παιδί μου ξυπόλητος στα αγκάθια, που θα έλεγε κι’ η μάνα σου, αν ζούσε;
Και μετά από αυτές τις σκέψεις, τις αληθινές, τις λογικές έρχονται οι δεύτερες, που είναι δυνατές σαν αστραπές, στο μυαλό και στην καρδιά μου.
                                                                                                                                      ΟΧΙ…ΑΡΚΕΤΑ ΠΙΑ.
Όλοι όσοι μπορούσαμε, αφήσαμε τον τόπο μας να μαραζώνει. Τον αφήσαμε όμηρο σε μικρές ομάδες, που δεν θέλουν, δεν μπορούν και δεν ξέρουν να τον πάνε μπροστά, με αποτέλεσμα να μετράμε πληγές και ερείπια.
Με τους νέους, τους άφθαρτους και τους απλούς πατριώτες που ο καθένας έχει και ένα όνειρο για τον δήμο αυτό. Με όλους όσους δεν έχουν γράψει εκατοντάδες ψήφους σε εκλογές, αλλά ο καθένας στην δουλειά του, στην οικογένεια του και στην τοπική μας κοινωνία έχει αφήσει το στίγμα του, με συνέπεια, σεμνότητα και ήθος, αυτή την φορά θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τούτο το δήμο. Πιστεύουμε ότι μόνον έτσι θα έχουμε κάνει το χρέος μας.
Δεν είμαι αφελής αλλά πιστεύω στους ανθρώπους που είναι κοντά μου. Πιστεύω ότι οι νέοι άνθρωποι θα σπάσουν τα δεσμά της αδιαφορίας και θα βγουν μπροστά για να διεκδικήσουν ότι τους ανήκει.
Πρέπει να διεκδικήσουν το αυτονόητο, τη ζωή και το μέλλον τους στον τόπο τους.
Ο ιερός μας τόπος και οι άνθρωποι του έχουν πολλές και μεγάλες δυνατότητες.