Όσοι υποστήριζαν πως η προσεχής προεκλογική αναμέτρηση του Μαΐου θα είχε δυσκολίες και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά δεν είχαν άδικο. Από τη μια οι πολλοί συνδυασμοί και οι ακόμα περισσότεροι υποψήφιοι, από την άλλη η καχυποψία των πολιτών για τις προθέσεις όσων εκτίθενται, η απάθεια και η απαξίωση άλλων και τέλος η συσσωρευμένη κόπωση όλων καθιστούν ακόμα πιο δύσκολη την εκλογική μάχη. Κι ακριβώς εδώ εντοπίζεται το διακύβευμα : να μην αντιμετωπίσει ισοπεδωτικά ο πολίτης τους πάντες, να μπορέσει ν’ αφουγκραστεί , να σκεφτεί, να διακρίνει και να αποφασίσει τον τρόπο με τον οποίο θέλει να διοικηθεί.
Μέσα στον ορυμαγδό λοιπόν των αντεγκλήσεων, των αντιπαραθέσεων, των επιχειρημάτων ή των υποσχέσεων που αναδύονται αυτήν την περίοδο, ένα – δυο κεντρίζουν την προσοχή. Αρχικά, το λεγόμενο «εμείς είμαστε για τα μεγάλα, για τα μικρά είναι οι δήμαρχοι». Ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το επιχείρημα αυτό όσο γίνεται πιο νηφάλια. Τι είδους υποψήφιος είναι αυτός που επαγγέλλεται πως υπάρχουν μικρά και μεγάλα έργα μικρές και μεγάλες ανάγκες, μικρές και μεγάλες προσδοκίες, μικρές και μεγάλες ελπίδες; Και ποιος είναι αυτός που ορίζει το μεγάλο και το μικρό; Ένας σύλλογος, για παράδειγμα, ενός μικρού χωριού που προσδοκά κι εργάζεται να μετατρέψει το παλιό σχολείο σε Μουσείο που να διασώζει την ιστορία του τόπου του είναι κάτι μικρό; Ένας σύνδεσμος επιστημόνων που διοργανώνει ένα Πανελλαδικό Συνέδριο και φέρνει στο Νομό εκατοντάδες επιστημόνων είναι κάτι μικρό; Ένας σύλλογος που παράγει Τέχνη και πολιτισμό, θέατρο, χορό, μουσική, παράδοση και το μοιράζει απλόχερα στους συμπολίτες του είναι κάτι μικρό; Παρακολούθησα πρόσφατα μια εκδήλωση στο Καλογεροπούλειο Ίδρυμα μια σπουδαία εκδήλωση με σημαντικούς ομιλητές κι ένα εξαιρετικό κουαρτέτο εγχόρδων σε έργα κλασικών. Είναι αυτό μικρό;
Είναι οι σύλλογοι, οι εθελοντές και οι τοπικές δράσεις μικρά;
Και τελικά τι είναι τα μεγάλα;
Μεγάλα δημόσια έργα ακόμα μεγαλύτερων και απρόσωπων τεχνικών εταιρειών και υπέρογκων κεφαλαίων;
Αλλά ας προχωρήσουμε και σ΄ ένα ακόμα επιχείρημα: Ο τάδε ή ο δείνα υποψήφιος είναι σπουδαίος, είναι επιτυχημένος. Αυτό λέγεται κι ακούγεται. Κι αφού φημολογείται μάλλον θα είναι αλήθεια. Ποιος όμως το λέει; Αυτό το απρόσωπο «λέγεται» είναι τόσο ισχυρό,γιατί αντέχει στη βάσανο της κριτικής σκέψης. Το λένε πολλοί και κανείς συγκεκριμένα. Κι αν ο λογικός ζητήσει αποδείξεις, τότε ξεκόβει από το κοπάδι.
Δεν θέλω να μου πουν πως κάποιος είναι επιτυχημένος. Θέλω να το δω και να το διαπιστώσω μόνος μου. Θέλω να έχω ξεκάθαρη εικόνα. Όχι να μου το πουν… όχι να με πειθαναγκάσουν..
Και πώς κρίνεται η αξιοσύνη; Αξιολογείται από την ωφέλεια και από την έκταση που έχει η ωφέλεια ( ωφελούνται οι περισσότεροι;), από το κίνητρο, από την ποιότητα και από το αποτέλεσμα. Πόσων πολιτικών το έργο προσμετράται πραγματικά; Πόσοι έχουν ταυτότητα και πρόσωπο ανάμεσά μας; Ποιοι είναι διαρκώς παρόντες και όχι μόνο στα εύκολα και με στηρίγματα; Πόσοι πραγματικά είναι αυτόνομοι και ανεξάρτητοι από πάσης φύσεως δεσμεύσεις;
Αυτό θα πρέπει να έχουμε κατά νου και στην καρδιά όταν πάμε να ψηφίσουμε στις 26 Μαΐου για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Να στηρίξουμε ανθρώπους που είναι πάντα εδώ, ανάμεσά μας κι όχι αυτούς που επιβάλλονται άνωθεν, έξωθεν, πόρρωθεν… Να στηρίξουμε αυτούς που μιλάνε στο νου και στην καρδιά μας. Να στηρίξουμε αυτούς που στηρίζουν εμάς και τον τόπο μας…
|