Η αλήθεια είναι πως δεν είχα σκοπό να γράψω άρθρο με την ίδια θεματολογία του προηγουμένου μου. Το Σάββατο όμως 13 Απριλίου βρέθηκα στο κλειστό γυμναστήριο Δερβενίου του Δήμου Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης για να παρακολουθήσω το 1ο Ανοιχτό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης που έγινε με την υποστήριξη του Δήμου Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης και της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Βρέθηκα λοιπόν μπροστά σ’ ένα θέαμα που με συγκίνησε και με γέμισε ελπίδα πως κάτι μπορεί ν’ αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο. Δεκάδες παιδιά και έφηβοι, αθλητές της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης απ’ όλη την Ελλάδα, αγωνίζονταν με πάθος και αισιοδοξία για το έπαθλο της νίκης ή της διάκρισης. Κι ήταν τόσο όμορφο να βλέπεις νέους να αγωνίζονται για ωραίους σκοπούς, να αμιλλώνται, να προσπαθούν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και μετά τον αγώνα να βλέπεις στα νεανικά πρόσωπά τους ζωγραφισμένη τη χαρά της νίκης ή την απογοήτευση της ήττας, το πείσμα για βελτίωση και η ακατάπαυστη αγωνιστικότητα. Και δίπλα στα παιδιά οι γονείς και οι προπονητές διδάσκοντας ήθος, πάθος, αγωνιστικότητα…
Δεκάδες ανθρώπων λοιπόν γέμισαν το Δερβένι σ’ ένα υπέροχο πρωτάθλημα που έγινε πραγματικότητα γιατί κάποιοι άνθρωποι αφιερώνουν εδώ και χρόνια, χρόνο απ’ τη ζωή και την οικογένειά τους, ασχολούνται με τον αθλητισμό, τα παιδιά και την πόλη τους. Μιλώντας με τον κ. Παναγιώτη Τζόβολο, πρόεδρο της Τεχνικής Επιτροπής ΕΦΟΕΠΑ κατανόησα πως η αθλητική αποκέντρωση έγινε πραγματικότητα με την άοκνη βοήθεια των ανθρώπων του Α.Ο.Ξ. όπως ο κ. Βλάσης Γεωργίου που αγωνίστηκε για να φέρει μια τόσο σημαντική διοργάνωση στο Δερβένι. Το κέρδος όμως δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει κάτι μεγαλύτερο, κάτι σημαντικότερο: μια τεράστια αγκαλιά για παιδιά που χρειάζονται περισσότερη ενθάρρυνση, περισσότερη αγάπη, περισσότερη φροντίδα για λόγους που όλοι μας κατανοούμε. Κι αυτά τα παιδιά ενός κατώτερου θεού δεν βρίσκουν μόνο απάγκιο στον ΑΟΞ αλλά κι ανθρώπους σαν τον κ, Γεωργίου που τα στηρίζουν, τα εμψυχώνουν, τα δυναμώνουν και τα εφοδιάζουν για την είσοδό τους στην κοινωνία των ενηλίκων.
Η στήριξη της Περιφέρειας αλλά όλων μας σε τέτοιες προσπάθειες και διοργανώσεις δεν είναι κάτι μικρό. Δεν στηρίζεις μόνο την τοπική κοινωνία, δεν στηρίζεις μόνο το άθλημα, δεν στηρίζεις μόνο τους κυρίους Γεωργίου αυτού του κόσμου. Στηρίζεις τα παιδιά και μάλιστα, αυτά που έχουν περισσότερη ανάγκη, αυτά που δεν μένουν μόνα τους τελικά, αυτά που θα κληθούν να διορθώσουν τα δικά μας σφάλματα και παραλείψεις, αυτά από τα οποία κάποιοι έκλεψαν εντέχνως το μέλλον τους…
Το να φροντίζεις για αυτά τα παιδιά είναι κάτι μικρό;
Και αν αυτό κάποιοι το αποκαλούν μικρό, πώς τελικά ορίζεται το μεγάλο;